तराई रोयो किन ?(गीत)

हिमाल हाँस्दा मुस्काएर तराई रोयो किन ?
आफ्नो आफ्नै बीच पनि पराई भयौँ किन ?

सुन्दर सानो घर हाम्रो सधैँ मिली बस्थ्यौँ
रुँदा सँगै रुन्थ्यौँ हामी हाँस्दा सँगै हाँस्थ्यौँ
हिमालको भर पहाड हुन्थ्यो पहाडको तराई
दुःख कष्टै भए पनि बस्थ्यौ रमाई-रमाई ।

मयूर नाच्दा पहाडमा डाँफे खुसी हुन्थ्यो
न्याउली रोए मैना चरी सँगसँगै रुन्थ्यो
तर आज डाँफे रुँदा न्याउली हुन्छे खुसी
आमा रुँदा यहाँ अचेल कोही छैन दुःखी ।

मुटु दुख्यो(गीत)

मुटु दुख्दा छातीभित्र आँसु झर्यो आँखाबाट
वेइमानीले धोका दिदा खसेँ म त छाँगाबाट ।

वैरीले नि माफ दिन्थ्यो यसो गरी शरण पर्दा
शत्रु पनि आफ्नो हुन्थ्यो यति धेरै माया गर्दा
छायाँ पर्यौ किन तिमी आज मेरो आँखाबाट ?

विर्सु भन्दा किन आउँछ सम्झनामा घरिघरि ?
आलो घाउमा नुन छर्न छायाँ बनि वरिपरी
वहार खोज्दा भएँ म त झर्या पात हाँगाबाट ।

स्वर-सुवाश पराजुली
संगीत-टिका भन्डारी

एक्लै परिएछ(गीत)

यात्रा गर्ने धेरै यहाँ तर एक्लै परिएछ
हाँसो,खुसी बस्ने मनमा आँसु भरिएछ ।

हाँस्ने,खेल्ने ईच्छाहरु सबै मरी गए
रहरहरु सबै मेरा त्यसै वइली गए
सम्झी ल्याउदा मन मेरो हुन्छ कस्तो–कस्तो
उराठिलो चैतमासे खडेरीको वनजस्तो ।

आगो बल्छ मनभित्र पोल्छ सधैँ छाती
छटपटिन्छु दिनभरि जागै बस्छु राती
कुरा खेल्छ नानाथरि हुन्छ कस्तो–कस्तो
दुई दिनको जीवन पनि भयो किन यस्तो ?

किन छुन सक्थेँ

आकाशको जून तिमी किन छुन सक्थेँ
ओइलिएको कोपिला म किन फुल्न सक्थेँ ।

जति हेर्यो हेरौँ लाग्ने आकाशको जून
आकाशगंगा भइदिऊ कि तिमीलाई छुन
तारे भीरमा फुलेकी छौ किन छुन सक्थेँ
ओइलिएको कोपिला म किन फुल्न सक्थेँ ।

विहान हेर्छु शीत बनि तिमी पातमा हुन्छौ
ताराहरु वीचमा पनि किन तिमी रुन्छौ ?
छायाँ बनि भागि हिड्छौ किन छुन सक्थेँ
ओइलिएको कोपिला म किन फुल्न सक्थेँ ।