हिमाल हाँस्दा मुस्काएर तराई रोयो किन ?
आफ्नो आफ्नै बीच पनि पराई भयौँ किन ?
सुन्दर सानो घर हाम्रो सधैँ मिली बस्थ्यौँ
रुँदा सँगै रुन्थ्यौँ हामी हाँस्दा सँगै हाँस्थ्यौँ
हिमालको भर पहाड हुन्थ्यो पहाडको तराई
दुःख कष्टै भए पनि बस्थ्यौ रमाई-रमाई ।
मयूर नाच्दा पहाडमा डाँफे खुसी हुन्थ्यो
न्याउली रोए मैना चरी सँगसँगै रुन्थ्यो
तर आज डाँफे रुँदा न्याउली हुन्छे खुसी
आमा रुँदा यहाँ अचेल कोही छैन दुःखी ।
No comments:
Post a Comment